Estes días leo cousas sobre Catalunya. Un cortado nun bar e ter que ler El Mundo. Certamente é muito máis diver ler El Mundo que el País, inda que por momentos tenhas a impresión de que melhor é ir mirando como tramitar un permiso de residencia a Australia.
Dúas cousas vou por sobre a mesa sobre o espanholismo mediático.
A primeira é a baixa consideración que se desprende pola sociedade catalana, nomeadamente polos sectores catalanistas. A cidadanía do Noreste semelhan unha especie de autómatas dispost@s a seguir como ratos aos Hamelins Oriol Junqueras e Artur Mas (para Ansón directamente Arturo), que son uns trastornad@s mentais. @s que conhecemos Catalunya sabemos que un dos seus puntos destacáveis é a vitalidade e complexidade da súa sociedade civil, que fai que, por así dicilo, a media de cultura política e de esixencia cara o poder político sexa máis elevada ca noutros territorios, desde logo que na Galiza...xa me gustaría!!!, e non só en termos de cuestión nacional.
A segunda é esa curiosa mensaxe de que o nivel de politización dos medios públicos e privados de comunicación crea un clima abafante antiespanhol, pro-soberanista. O primeiro que se me vén a cabeza é pensar na "ulcerante" TVG e en TeleMadrid. Máis niso poden ter un pouco de razón, especialmente desde a volta de CiU ao poder.. Tamén tenho que dicir que en termos xerais envexo a calidade, a programación e a factura dos medios de comunicación públicos de Catalunya. Mais hai unha segunda parte: calquera cidadán catalán en calquera punto de Catalunya pode mercar exactamente os mesmos xornais e pode ver as mesmas canles de TDT que en Madrid...é dicir, a oferta mediática en Catalunya é muito máis rica, dobremente rica e plural. De momento non hai Mossos d'Esquadra nas portas dos quioscos, inda que seguro que ha haber algún tertuliano da caverna que diga que xa chegará o momento.
Nada, por facer un pouco de contrapeso.
Nenhum comentário:
Postar um comentário