Raro

Ultimamente estou raro. De feito sentencio que a vida é rara e con isto non digo nada raro nin pasarei á historia das sentencias, que de todos modos se perderán no tempo. Ultimamente ando interesado pola política, concretamente a política do meu país, e pregúntome que estraño impuso nos leva a este interese. O amor pola humanidade? A xustiza social? Beiras está aí en primeira liña por elevado compromiso pola súa realidade? Ou é que lle pon a erótica das cámaras? Así con todo, non é por personalizar (que tamén ;) Estou confuso. Eu non derrubarei o capitalismo e confesarme anticapitalista quédame moi grande, prodúceme honestamente dislocación intelectual, mentras tecleo nun Acer con conexión a internet de R e miro os meu Camper recentemente mercados, e tal e tal e tal. Son reformista, confésoo, espero sexa perdoado. Case é consustancial á miña lacónica personalidade. Mañá é outro día. Quizais ou non ou sí día de ollar á realidade con ollos emocionalmente racionais ou asquerosamente materiais, no sentido sólido do termo material. Con liberdade, con esa liberdade que non é definible, con esa contradicción que fai que as cousas se escapen coma area entre os dedos. Menudo poeta. "Quien duda no espera remanso en el agua fiera", e xa me estou repetindo nos meus recorrentes temas, pra desesperación e abraio dos meus 2 ou 3 leitores fieis, que vos teño controlad@s. Quizais, ou non, ou sí, ou ni, a política sexa un rol máis no que sentirnos vivos, un teatro no que articular dogmas. Pra min a construcción de cousas boas. Cada vez gostaría de ser máis praxeolóxico, cos grandes relatos e as grandes etiquetas patino muito, sempre se me escapa algo nesas grandes bolas de aceiro atadas ao cerebro por unha cadea que son as ideoloxías. Son asquerosamente socialdemócrata heterodoxo adaptativo. Co corazón na esquerda. Esquerda, esa palabra santa que me atravesa, que non podo nin quero soltar. E simplemente é o lugar onde se sentaba o terceiro estado en non sei que parlamento da revolución francesa. E pregúntome eu, daquela había os cristos que hai agora. Seguro que sí. Así que mellor sempre estar vixiante e en todo caso a revolución, de existir, consiste en crear cultura para o cambio. Dixen

Sen sentido

Acostumo a ter as preguntas pero non ter as respostas. É de noite, estou dislocado neste mundo líquido mentres a realidade, esta realidade castelo de area na praia, é unha montaña rusa de comentarios no facebook, teléfono móbil debidamente localizable, pés sen calzado, chandal e música no youtube. Galiza, ese furado no que meter a cabeza. O idioma inglés que lentamente nos penetra. No vull decidir i perdre aquest moment. O sosego non ten valor. Correr pola beira do río sentindo que a auga baixa coma ti. Xa o dixen máis veces, o ceo deste noroeste é unha ledicia...esas nubes apátridas, que non teñen que pactar nin coaligarse con ninguén. Ti. 2.0. Cementerios 2.0, reinos do absurdo. Estas palabras nin siquera me enchen. Volverei á subir e a baixar, e a verme encerrado na rutina coma un caracol pegañento contra o cemento seco e áspero. Volverei a crer no cambio, na crispación, na crisálida, en derrubar muros e construir escaleiras á vida. Volverei ao repetitivo ceo e os repetitivos conceitos. Freedom!

http://www.youtube.com/watch?v=WMC_q99aI_I