Tormenta de sensacións.

As vacas non teñen facebook. Topicazo.
O caso é que toda unha vida vendo eses singulares elementos, as vacas, e son unhas grandes descoñecidas para min. Son puntos na realidade.
O outro día acadei levitación mística no meu coche de tecnoloxía alemana escoitando flamenco do bo por radio 3, mentres sulcaba a Terra Chá, que somentes é un pobo alí, outro acolá.
Os tractores John Deere teñen algo de movida pop-art. Teñen deseño nacional-popular e son un punto de encontro entre Lleida e Lugo.
Na tenda da cooperativa dos Irmandiños na Devesa venden tractores John Deere de xoguete, con todo tipo de accesorios, para que xs nenxs emulen aos pais.
As nubes non teñen patria, son claramente libertarias e misteriosas.
Que o sol quente en Febreiro ten algo de apocalíptico. 
No aeroporto de Xenebra todos os taxistas eran portugueses. Seguramente do Norte, e esteticamente de Baralla ou Láncara. 
En fin, xa me expresei un anaco e secou a fonte. 

Anatomía dun instante

Esta mañá fun correr a pesar do frío que vén de Siberia. De feito inda era frío a medias, pero frío. Almorcei, puxen o traxe de superdeportista (mallas longas e camisola térmica megaguai) que me regalaron os meus compañeir@s de ex-traballo, e alá fun catar os ventos case polares. Os corredores habituais temos unha especie de adicción e soemos dicir aquelo de que correndo se sinten cousas difíciles de explicar e fáciles de vivir. Quizais Murakami no seu libro "Do que estou a falar cando falo de correr" soubo poñerlle verbas ás orgánicas sensacións do suceso.
O meu particular transcorre pola rasa da Mariña de Lugo, íntegro polo concello de Barreiros, alternando pistas interiores entre casas de labranza, chalets e demais cogumelos urbanísticos, ca grandiosa abertura do mar Cantábrico e a prácida tranquilidade da pequena ría de Foz.
Polo paseo marítimo zoaba o vento, contra o cal pelexei un bo anaco, e este mar, ao que hai sempre que temerlle, teimaba insistentemente en golpear a terra, as praias.
Algo que estou redescubrindo desde a miña volta a estes lares, é o marabilloso ceo, que adoro. Até no ceo o país teima en ser disperso, cunhas nubes densas que por momentos parece que che queren dicir algo. Tamén o ceo meditarráneo é apetecible, esa luz que acaba sulcando os ollos sen pedir permiso.
Despois dunha hora de trote a paso lixeiro, cheguei de novo á casa matrucia, e sen ducharme aínda, preparei a estufa de leña pra encender o lume. Ritual espiritual que acaba en pasmosa observación do fenómeno ardente. Primeiro quitarlle as cinzas ao habitáculo, despois enchelo de follas de periódico, que che permiten relembrar novas que eran importantes e agora son insignificantes, acto seguido escoller as mellores pezas de leña pra xerar a primeira brasa, e prenderlle lume cun chisqueiro e velar polo correcto desenvolvemento da invasión do "fogo". E finalmente buscar máis leña na palleira pra repoñer o canasto do salón, operación que che fai sentir rústico mohicano por un momento. Iso ata que te duchas no plato con temperatura regulable e te pos H&S no pelo e xel con partículas raras do Eroski no corpo.