Galiza

Xa vai case para un ano que voltei á minha Galiza natal, despois dunha longa estada en Catalunya, onde fixen todo o posíbel por empaparme das cousas novas que vía. A emigración é un drama colectivo mais certo é que sair do nío matrio concede unha riqueza e unha perspectiva que mesmo axuda a ver con outros olhos a propia realidade galega.

E hoxe quixera centrarme en reflexionar sobre Galiza. Dóeme este país porque non se corresponde case nada ca idea de país que a min gustaría. Suponho que non pasa nada, tampouco é cousa de obsesionarse, mais hai tanto trabalho por facer!

Observo en Galiza unha sociedade descabezada, sen discurso propio, sen autoestima, sen poder económico e político. A cuestión lingüística é o máis elevado síntoma de todo isto. Vaia por diante que considero tanto o castelán coma o galego (coma @s usuari@s destes idiomas) igualmente dignos e válid@s. A cuestión non é esa. O cerne do problema é o que un proceso de substitución lingüística significa. É para min significa a carencia de elementos de vertebración propia, de poder propio pra espallar un discurso que equilibre a construción nacional ca necesaria apertura ao mundo. Pasear polos centros das nosas cidades é a constatación do trunfo burgués (no sentido literal de burguesía, de xente do burgo) da castelanización, e moi especialmente entre a xente nova. A día de hoxe non contamos con ningún xornal diario en galego e a xente consume diarios galegos ou madrilenhos sen un mínimo discurso galeguista. As canles de televisión que vemos son fundamentalmente madrilenhas, igual que as radios, agás a radiotelevisión pública galega. Galiza non ten unha burguesía nacional, senón unha burguesía sucursalista e mesmo acomplexada do país, que admira e aspira a ser madrilenha. O galego que se fala está fortemente castelanizado, son muitos séculos dunha influencia que agora se fai abafante.

Reitero que do tema da língua o relevante en sí é o que revela en termos de construción dunha sociedade, e o que revela é dependencia e sobre todo, descabezamento, carencia de poder propio e por tanto incapacidade para a propia vertebración. Por por outro exemplo significativo (podería haber centos) á maioría de galeg@s cando lles preguntas de que equipo de futebol son non che contestan en primeiro termo en clave de Dépor/Celta senón de Real Madrid/Barcelona.

É por iso que así as cousas e con esta estrutura social non é de estranar que tenhan bastante razón os que din que o nacionalismo galego só é viábel en parámetros de esquerda e de captación nas clases medias e populares. Efectivamente o nacionalismo galego está sustentado en sectores das clases medias ou medias baixas ilustradas, sendo honrosas as excepcións de nacionalistas empresári@s de certo calado. Con todo a estrutura social tamén cambia e Galiza non é alhea a estes cambios, e sería (coma parece que comeza a ser) sintomático de avance que o nacionalismo galego despregue referentes ideolóxicos diversos con certa consistencia. 

Isto só é unha reflexión. Cómpre non desfalecer. Hai muito trabalho por facer e en muitos ámbitos. E na minha opinión sendo como é o nacionalismo galego un movimento de resistencia hai que pasar ao despregue de todos os medios e fundamentalmente neste momento ofrecerlle á sociedade galega unha alternativa de goberno nos concellos e no país críbel e competitiva que aspire a conquistar o poder político, ferramenta básica para a vertebración nacional. Un galeguismo progresista que fale sen paternalismo ca sociedade galega real.