Acostumo a ter as preguntas pero non ter as respostas. É de noite, estou dislocado neste mundo líquido mentres a realidade, esta realidade castelo de area na praia, é unha montaña rusa de comentarios no facebook, teléfono móbil debidamente localizable, pés sen calzado, chandal e música no youtube. Galiza, ese furado no que meter a cabeza. O idioma inglés que lentamente nos penetra. No vull decidir i perdre aquest moment. O sosego non ten valor. Correr pola beira do río sentindo que a auga baixa coma ti. Xa o dixen máis veces, o ceo deste noroeste é unha ledicia...esas nubes apátridas, que non teñen que pactar nin coaligarse con ninguén. Ti. 2.0. Cementerios 2.0, reinos do absurdo. Estas palabras nin siquera me enchen. Volverei á subir e a baixar, e a verme encerrado na rutina coma un caracol pegañento contra o cemento seco e áspero. Volverei a crer no cambio, na crispación, na crisálida, en derrubar muros e construir escaleiras á vida. Volverei ao repetitivo ceo e os repetitivos conceitos. Freedom!
http://www.youtube.com/watch?v=WMC_q99aI_I
Nenhum comentário:
Postar um comentário