Onte fun a unha charla do xuíz català Santi Vidal, convidado por Esquerra, e hoxe fun ver o ensaio da V que se fixo na vila onde vivo, a 4 días do 11 de Setembro de 2014. Catalunya é un país complexo socialmente e muitas por tanto as perspectivas que poden achegar claves ás dialécticas do Nordeste peninsular.
A min gústame observar que tipo de xente hai nos actos e de aí sacar conclusiós. Unha primeira: este proceso soberanista está protagonizado polas clases medias catalanistas, por iso que en nomenclatura marxista diríamos a pequeno burguesía. E iso neste país sonche muita xente. A columna vertebral da sociedade civil.
Esta xente deslígase da idea de "España" por unha cuestión cultural crucial: queren ser "europe@s", nunha idea un tanto idealizada (pequeno burguesa? ;) de Europa. E "as formas de facer" de España non son europeas. Catalunya, esta Catalunya central da clase media ilustrada e progre, quere ser Holanda, Dinamarca, Noruega, con deixe, iso sí, mediterráneo.
Agora ben, deito algunha conclusión máis, propia da minha clase social en Catalunya. Se este proxecto de soberanía quere ampliar base social ten que incrementar o discurso social, e isto implica "charneguizar" o soberanismo, isto é, incorporar ás clases populares de orixe non catalana ao proxecto, duramente castigadas pola crise, xunto á inmigración extracomunitaria, este último colectivo auténtico lumpen proletariado-precariado de Catalunya. E, obviamente, radicalizar o discurso rexenerador e cortar lazos coa grande burguesía cleptócrata que aflora á luz (Pujol Millet, ...). Se a pequena burguesía de masas en Catalunya se deisdealiza e adquire conciencia plena da necesidade de desposuirse da moral hipócrita da burguesía clásica, este proceso promete en termos de inflexión e cambio.
Tempos gloriosos para un politólogo!
Nenhum comentário:
Postar um comentário