2 de fevereiro de 2012

Anatomía dun instante

Esta mañá fun correr a pesar do frío que vén de Siberia. De feito inda era frío a medias, pero frío. Almorcei, puxen o traxe de superdeportista (mallas longas e camisola térmica megaguai) que me regalaron os meus compañeir@s de ex-traballo, e alá fun catar os ventos case polares. Os corredores habituais temos unha especie de adicción e soemos dicir aquelo de que correndo se sinten cousas difíciles de explicar e fáciles de vivir. Quizais Murakami no seu libro "Do que estou a falar cando falo de correr" soubo poñerlle verbas ás orgánicas sensacións do suceso.
O meu particular transcorre pola rasa da Mariña de Lugo, íntegro polo concello de Barreiros, alternando pistas interiores entre casas de labranza, chalets e demais cogumelos urbanísticos, ca grandiosa abertura do mar Cantábrico e a prácida tranquilidade da pequena ría de Foz.
Polo paseo marítimo zoaba o vento, contra o cal pelexei un bo anaco, e este mar, ao que hai sempre que temerlle, teimaba insistentemente en golpear a terra, as praias.
Algo que estou redescubrindo desde a miña volta a estes lares, é o marabilloso ceo, que adoro. Até no ceo o país teima en ser disperso, cunhas nubes densas que por momentos parece que che queren dicir algo. Tamén o ceo meditarráneo é apetecible, esa luz que acaba sulcando os ollos sen pedir permiso.
Despois dunha hora de trote a paso lixeiro, cheguei de novo á casa matrucia, e sen ducharme aínda, preparei a estufa de leña pra encender o lume. Ritual espiritual que acaba en pasmosa observación do fenómeno ardente. Primeiro quitarlle as cinzas ao habitáculo, despois enchelo de follas de periódico, que che permiten relembrar novas que eran importantes e agora son insignificantes, acto seguido escoller as mellores pezas de leña pra xerar a primeira brasa, e prenderlle lume cun chisqueiro e velar polo correcto desenvolvemento da invasión do "fogo". E finalmente buscar máis leña na palleira pra repoñer o canasto do salón, operación que che fai sentir rústico mohicano por un momento. Iso ata que te duchas no plato con temperatura regulable e te pos H&S no pelo e xel con partículas raras do Eroski no corpo.

2 comentários:

  1. Amigo Breo, non sei se é porque eu tamén levo un corredor no corazonciño, pero este artigo paréceme poesía pura. Que ben escribes.

    ResponderExcluir
    Respostas
    1. No corazonciño levas un corredor, un lugués, un mesmo apelido, un esquerdento nacionalista...claro, así, madia leva! Graciñas, unha aperta

      Excluir